1 Korintiërs 15: 12-19
Nadat Paulus Christus se wonderdadige, liggaamlike opstanding uit die dood as ’n noodsaaklike deel van die evangelieboodskap gevestig het (15: 1-11), vra hy ’n verwarrende vraag: As ons dan verkondig dat Christus uit die dood opgewek is, hoe kan party van julle nog beweer dat daar geen opstanding van die dooies is nie? (15: 12). Let daarop dat nie almal die toekomstige opstanding ontken nie, maar slegs sommige onder die Korintiërs.
Paulus wys op vaardige wyse hierdie beskouing in Korinte af deur die verkeerde mening tot sewe logiese gevolgtrekkings te neem. Met elke opeenvolgende punt werp hy helderder lig op die Korintiërs se twyfel oor die betekenis van die opstanding uit die dood.
Hy sê eerstens dat as die opstanding vals is, dan is Christus self nie opgewek nie (15: 12-13, 16). Dan beteken dit dat Jesus ook nie opgestaan het nie (1 Kor 6: 14). Wanneer Christus terugkeer, sal ons soos Hy wees (1 Joh 3: 2), want God sal ons nederige liggame verander om soos sy verheerlikte liggaam te wees (Fil 3: 21). Verder sê hy as die opstanding vals is, is ons boodskap leeg (15: 14). Derdens sê hy as die opstanding vals is, is ons geloof tevergeefs (15: 14). Vierdens, as die opstanding vals is, is ons almal leuenaars (15: 15-16). Vyfdens, as die opstanding vals is, dan is ons verlore in ons sondes (15: 17). Verder, as die opstanding vals is, dan is die dooies verlore (15: 18). En laastens, as die opstanding vals is, dan moet ons bejammer word (15: 19).
Paulus beskou hierdie gesindheid teenoor Jesus as bejammerenswaardig en pateties: As daar nie iets soos die opstanding is nie, val baie van Jesus se leringe op die grond en word hy wat Paulus is, ontbloot as ’n leuenaar. Tog het die Christene in Korinte hul hoop op Christus gestel as Here van lewe, dood en ewigheid. As die lewe hier op hierdie aarde al is wat daar is, maak dit nie sin om ons hoop te baseer op die grondlose beloftes van iemand wat leë bewerings oor die ewigheid gemaak het nie.
Ds Willem Sauer, Waterberg
