Spreuke 25: 2
Een van die grootste klagtes wat by gelowiges voorkom, is die Here se stilte. Talle gelowiges het al gewonder hoekom die Here nie hul gebede beantwoord nie. ’n Ander weergawe van hierdie vraag is: Hoekom hoor ek nie die Here nie? Is die Here dan ons stille Vennoot?
Ons hoor iets van hierdie worsteling met die Here se stilte ook in die Spreukeboek (vgl Spr 25: 2). Selfs vir ’n antieke skrywer soos die digter van Spreuke, was die Here se stilte kenmerkend. Hoekom pla die Here se stilte ons so baie?
Ons lewe in ’n woordgesentreerde kultuur. Dit is vir ons fassinerend wanneer iemand met woorde kan toor om die mooiste toesprake, preke, gedigte of stories saam te stel. Ons praat selfs van die Bybel as die Woord van God. Alles gaan vir ons om die woord. Selfs die filmbedryf, wat ’n maatstaf is van populêre kultuur, wys vir ons die verwondering uit wat ons met woorde het: Daar was aanvanklik “stilfilms”, maar dit het nie lank geduur vir woorde om by films gevoeg te word nie.
Is daar dalk ’n ander rede vir die stilte? Kan ons regtig die Here in ons aardse (en beperkte) woorde en taal saamvat? Baie gelowiges glo dat hulle kan. Ons is geneig om ’n prentjie van die Here te skets met ons woorde en dan te glo dat dit die volle misterie van wie God is, saamgevat het. Die oomblik wanneer ons glo dat ons die somtotaal van die Here in ons woorde saamgevat het, sit ons egter eintlik nie meer met die Here nie, maar met ’n afgod. Die Here is soveel groter as wat ons met ons taal en woorde kan bedink of beskryf.
Die Here se stilte is, daarom, moontlik nie ’n vakuum wat ons met woorde moet probeer vul nie, maar eerder ’n vakuum waarin ons – in stilte – moet intree. Ons vind dalk die Here, juis in die stilte, op nuwe en fassinerende maniere in ons lewens aan die werk!
Ds Steve Oxton, Wapadrant
