Lukas 22: 47-53; 23: 13-25, 44-49
Barabbas het sy vryheid met ope arms ontvang. Sy geskenk van verlossing het hy aangegryp, dit nie probeer ontleed of probeer om daarvoor te betaal nie. Wat maak ons egter so dikwels met die verlossing deur genade wat ook aan ons gebied word? Want ook met óns is dit soos dit met Barabbas was: Ons sit in die tronk van sonde, in die tronk van verlorenheid, in die tronk van verdoemenis. Maar dan kom die boodskap: Jy kan gaan. Jy is vry.
Ook is ons dikwels in ons geloof alles behalwe die offisier, Malgus, wie se oor afgekap is. Wanneer ons in ’n krisis kom, wanneer ons wanhoop begin beleef, wanneer ons begin twyfel of daar uitkoms gaan wees, word ons so maklik vergeetagtig. Sou ons maar net soos Malgus maak en spreekwoordelik aan ons gesonde oor vat: terwyl ons terugdink aan al die kere toe ons ook krisisse beleef het en God ons uitgered het – hoe God ons behoue tot hier gebring het…
Wat het gemaak dat daardie Romeinse offisier bely het dat Jesus wat gesterf het, die Seun van God was? Heel waarskynlik het hy raakgesien dat Jesus, in sy donkerste uur van nood, in die diepste punt van sy lyding, nie sy gesig van sy Hemelse Vader weggedraai het nie. Inteendeel, dat Jesus, toe Hy sy laaste asem uitgeblaas het, gesê het: Vader, in u hande gee Ek my gees oor! Dalk is dít wat hierdie geharde soldaat geroer het. Die kalmte waarmee Jesus gely het. Daardie woorde aan die kruis wat nie van wanhoop en opstand teen God gespreek het nie. Daardie aanvaarding dat sy Hemelse Vader in beheer was: Vader, in u hande gee Ek my gees oor.
Is ons bereid om soos Barabbas eenvoudig te aanvaar dat ons vry mag uitgaan? Glo ons soos Malgus dat God ons werklik aangeraak het? Glo ons dat God ook in alle omstandighede by ons is? Of is ons nog presies dieselfde?
Ds Rudi Janse van Rensburg, Swellendam
