Psalm 55: 1-20
Ons almal ken die verhaal van Hompie Kedompie, die eier wat gebreek het, en al die koning se soldate en dienaars kon vir Hompie Kedompie nie help nie.
In die lewe is ’n krisis iets algemeen. Ons almal beleef dit en soos wat ons ouer word, word ons al hoe beter daarmee om ons eie krisisse te hanteer. In hierdie Psalm verbeel die digter hom dat as hy vlerke gehad het, hy van sy krisis kon wegvlieg en dan op ’n ander plek kon gaan bly.
Ek hoor gereeld hoe iemand vertel dat hulle op ’n eiland sal gaan bly sodat geen van die probleme wat hulle beleef hulle sal kan kry nie. Ja, somtyds voel dit of die probleme te veel op een slag raak en dan is dit swaar om deur hulle te werk, maar op die een of ander manier doen ons dit, en ons doen dit ook self. Na die tyd prys ons onsself dat ons daardeur gekom het, en hoewel dit die volgende keer dalk moeiliker gaan wees, sal ons dit weer doen.
Maar die soldate by Hompie Kedompie staan voor ’n krisis wat hulle nie kan oplos nie, hulle kan hom nie regmaak nie. Tog is daar niemand wat besluit dat hulle dalk die koning moet gaan konsulteer nie. ’n Mens sal natuurlik kan sê dat dit nie die koning se werk is nie, dat hy juis sy diensknegte het om die werk te doen, maar daar is baie goed wat die diensknegte net nie kan oplos nie, dan moet hulle die probleem na die koning vat sodat hy sy leiding kan gee en die probleem opgelos kan word.
Ons het rondom ons soveel hulpbronne om ons te help om ons probleme self op te los, maar somtyds kom ons iets teë wat net te groot is om self op te los, of dit is soms selfs ’n probleem ver buite ons beheer, iets wat ons hulpbronne nie kan regstel nie. In daardie tye, selfs al kan ons dit hanteer, maak ons soos die Psalmdigter en roep ons om hulp. Ons bid en ons vra ons God, ons Koning, om ons by te staan, om ons te lei, omdat ons nie die almag het wat Hy het nie. En God verlos ons.
Ds Yvette Scholtz, Magaliesmoot
