Eksodus 20: 7
Hierdie gebod word op verskillende maniere verstaan. Die eerste is op ’n wettiese manier. Ons sien meestal in films of televisieprogramme hoe ’n persoon, voordat hulle in die hof getuig, hul hande op ’n Bybel plaas en belowe dat hulle die waarheid sal praat. Die gebod word dan ’n manier om te verseker dat ’n persoon nie sal jok nie deurdat hulle in die Naam van God sê dat hulle die waarheid praat.
’n Tweede manier waarop hierdie gebod algemeen verstaan word, is as verbod op die gebruik van die Naam van God as ’n kragwoord. Ons sien weer eens in films en somtyds rondom ons hoe iemand die Naam van die Here misbruik. Ons word geleer dat jy nie die Here se Naam mag misbruik nie en dat dit die Naam van die Here klein en nietig maak.
In die Eksodus-verhaal is Moses die eerste persoon wat die Naam van God ontvang. Deur te weet wat die Naam van God is, kry Moses ’n bepaalde outoriteit. Wanneer hy praat in die Naam van die Here, praat hy met bepaalde krag, agter sy woorde lê daar iets. Hy getuig van ’n voorheen onbekende God en maak Hom nou bekend aan die mense.
Die kerk, soos ons dit vandag ook ken, het die opdrag om die Naam van God in die wêreld bekend te maak. Wanneer ons getuig dat ons in God glo, word ons geassosieer met die krag en outoriteit van God, en die oomblik wanneer ons optree op ’n manier wat nie die beeld van God uitstraal nie, maak ons die Naam van God klein en kragteloos.
So gereeld word die Naam van die Here, sonder dat ons dit besef, misbruik vir manipulasie, en ja, somtyds uitbuiting. Ek hoor onlangs by ’n funksie hoe iemand sê: Ag man, betaal ’n bietjie meer, dit is mos vir die kerk. Op ’n indirekte wyse word die persoon afgepers met die Naam van God. Onmiddellik is daar ’n negatiewe konnotasie en ’n lewe weg van die geloofsgemeenskap, waar ’n mens ook nader aan God kan leef, word geïmplementeer. Ons moet versigtig wees waaraan ons die Naam van God koppel. Is ons dit waardig om waarlik die Naam van God op ons lippe te hê?
Ds Yvette Scholtz, Magaliesmoot
