Prediker 1: 2-11
Daar is ’n kunstenaar met die naam Andres Amador van San Francisco wat “nie-permanente kunswerke” maak. Hy is geïnspireer deur meetkunde en die patrone in die natuur. Hy maak sy patrone wat hy uitwerk op die strand tydens lae gety en dan, wanneer hoë gety kom, word dit weggevee. Nou is die vraag, waarom doen hy dit? Ek kan sy ouers hoor, hoe hulle – baie ongelukkig – vir hom sê dat hy nie ’n lewe daaruit kan maak nie. Hy kan nie een van die kunswerke verkoop nie. Daar is absoluut geen doel daarin nie, en tog doen hy dit. Hy vertel dat die rede waarom hy dit doen, is omdat hy eenvoudig geseënd voel om daartoe in staat te wees om dit enigsins te kan doen. Dit bring vir hom en dalk ook vir iemand anders ’n oomblik van vreugde, al mag dit dalk lyk of dit niks bydra tot die breë samelewing nie.
Ons almal soek sin in die lewe. Gewoonlik vra ons na die sin van die lewe wanneer ons vasgedruk voel, wanneer ons laste te swaar word. Ek weet van ’n persoon wat sal sê dat die lewe in elk geval geen sin het nie, so hulle sal maar see toe trek en kraletjies op die strand gaan verkoop. Tog doen hulle dit nooit. Die vraag sou wees, waarom nie? Dit maak sin, as dit alles niks beteken nie, waarom doen ons dit?
Hierdie kunstenaar van San Francisco, saam met die Prediker, leer ons dat dit vir ’n mens mag voorkom of daar geen sin mag wees nie, want niks is permanent vir my en jou nie. Maar wanneer ons met ons Christelike beginsel van liefde vir God en liefde vir ons naaste lewe, wanneer ons streef na klein oomblikke van geluk, beteken dit alles en word dit ’n patroon wat deur die geskiedenis en in die toekoms oor en oor sal gebeur.
Ds Yvette Scholtz, Magaliesmoot
