Lukas 2: 25-35
Wat is ons idee van vrede? Is dit wanneer ons eintlik kwaad is vir ons lewensmaat, maar ter wille van die kinders die vrede bewaar… vir eers? Of is dit ’n skietstilstand in ’n oorlog op ’n vakansiedag, net om die volgende dag weer oorlog te maak? Of is dit wanneer ons rustig in die kerk kan sit en vir ’n uur vergeet van ons probleme by die huis, die rekeninge wat ophoop, die spanning by die werk en die kinders se prestasie by die skool? As dit ons idee van vrede is, het ons maar ’n wêreldse idee van vrede. Vrede wat ontvlug. Dit lyk of Simeon in ons Skrifgedeelte ook hierdie vrede in gedagte gehad het, maar dit is nie wat die Heilige Gees in gedagte gehad het nie.
Omdat Simeon ’n getroue Jood was wat ’n profesie ontvang het dat hy nie sal sterf voordat hy die Gesalfde van God gesien het nie, het hy gedink die oomblik as hy vir Jesus sien, gaan hy sterf. Hy het daarvoor gehoop – dan kan hy wegkom van hierdie wêreld se probleme. Maar hy moet nog eers profeteer en verkondig oor hierdie Kindjie in sy arms. Hy moet dinge verkondig wat vir mense ongemaklik is om te hoor.
Jesus het vrede en die herstel van verhoudings verkondig, maar mense het met Hom en sy boodskap fout gevind en onrus gestook. Jesus se vrede vra van ons om soms moeilike dinge te doen – om verskoning te vra, om ons eie ego en idees opsy te sit vir God se wil, om ons vyande lief te hê, om te vergewe. Dinge wat verskriklik moeilik is, maar wat werklike vrede bring.
Daarom is Adventtyd nie ’n oproep tot oppervlakkige gemoedelikheid nie. Om maar net die vrede te bewaar deur te probeer wegkom van die onrus in ons en om ons nie. Kerstyd is juis ’n oproep om die betekenis van ware vrede te ontdek – daardie vrede wat aangebreek het met die geboorte van ’n Kind.
Ds Waldo Pretorius, Ventersdorp
