Johannes 11: 1-44
Die opwekking van Lasarus is ’n verhaal van onbeskryflike hoop. Ons sien dit in die feit dat Jesus die uitkoms van die verhaal antisipeer en bepaal. Hy was oortuig van God se mag en wou dit tot versterking van die dissipels se geloof tentoonstel. En, selfs al is Lasarus dood, tree Marta in gesprek met Jesus en bely sy haar onverskrokke geloof in Hom. Sy is oortuig dat God alles vir Jesus sal gee wat Hy vra. Ons hoop word verder versterk deur Jesus se ongelooflike deernis met die hele situasie. Hy huil in deernis met hulle, maar ook oor die duisternis wat die dood bring. Die laaste stukkie hoop is die belangrikste. Dit is dat Jesus vir elke situasie ’n antwoord het. Hy is die opstanding en die lewe in alles.
Vir helderheid kyk ons gou terug. Ons het na Jesus se wondertekens gekyk. Die eerste is by ’n bruilof in Kana, die laaste by ’n begrafnis in Betanië. Dit begin by die feestelikheid van ’n bruilof en eindig by die hartseer van die dood wat ons ontstel. Tussenin vind ons genesing – die seun van die regeringsamptenaar, die verlamde man by die bad van Betesda, die blinde man en ’n natuurwonder, Jesus loop op die see en gee brood vir 5 000 mense. Die volle spektrum van die lewe.
Jesus is werklik daar vir elke situasie wat ons kan beleef. Vir vreugde, genesing en verlossing. Maar daar is ’n opbou na hierdie laaste wonder wat gaan oor die uitbanning van die hartseer oor en die vrees vir die dood. En dit kom in die hoop van die evangelie dat Jesus self die opstanding en die lewe is. Dit is die punt wat Johannes maak. Jesus het nie gekom om ’n bietjie salf aan die wonde te smeer nie, maar om vensters van hoop oop te maak. Jesus is die Een wat lewe bring. Hy bring lewe selfs ná die dood. Sy liefde laat ons lewe! Hy is God! God is genoeg.
Wie in Jesus glo, sal leef, al het hy ook gesterf!
Ds Errol Sheppard, Rietspruit
