Markus 4: 35-41
Kom ons plaas onsself in die Bybelse toneel van Markus 4 – saam met Jesus en sy dissipels op ’n klein skuitjie in die middel van ’n storm. Die wind huil, die water dreun, en die skuitjie word heen en weer geslinger. Hierdie beeld dien as metafoor vir die storms wat ons in ons eie lewens ervaar – tye van vrees, onsekerheid en wanhoop.
Wanneer die dissipels Jesus sien slaap te midde van die storm, vra hulle ontsteld: Gee U dan nie om dat ons vergaan nie? Hierdie vraag is ook een wat gelowiges vandag dikwels vra te midde van hul eie stryd: Waar is God? Hoekom tree Hy nie op nie? Is Hy nie lief vir my nie? Die teks herinner ons daaraan dat selfs Jesus aan die kruis geworstel het met die gevoel van Godverlatenheid toe Hy uitroep: My God, my God, waarom het U my verlaat? (Ps 22: 2).
Ons almal het al storms beleef – siekte, armoede, verlies, verhoudingsprobleme, werkonstabiliteit, twyfel, en geestelike droogte. Hierdie storms laat ons dikwels moedeloos en alleen voel. Tog is daar ’n belangrike les in die Bybelse verhaal: Die dissipels moes nie net passief toekyk nie – hulle moes Jesus nader, Hom wakker maak, en uitroep vir hulp. Dit simboliseer die oorgang van selfstandigheid na afhanklikheid van God. Deur Jesus aan te roep, wys hulle dat hulle Hom vertrou as hul enigste hoop.
Jesus staan op, spreek die storm aan en dit word stil. Hierdie daad openbaar sy goddelike mag – selfs oor die natuur. Die teks wys daarop dat Jesus nie altyd die storm onmiddellik stilmaak nie, en ook nie altyd op die manier wat ons verwag nie. Maar die kernwaarheid bly: Hy is teenwoordig, en Hy is betroubaar.
Die boodskap skuif dan na ’n groter konteks – die toestand van die kerk van vandag. Skrywers soos Stephan Joubert en Tom Rainer beskryf die huidige uitdagings van die kerk as ’n perfekte storm of selfs ’n tsunami. Probleme soos afnemende lidmaatgetalle, finansiële krisisse, minder predikante, swak bywoning van eredienste, en ’n groeiende wantroue in die institusionele kerk bedreig die toekoms van die kerk en persoonlike geloofslewens.
Hierdie uitdagings dwing die kerk om ernstig te besin: Gaan ons kla en op onsself fokus, of gaan ons – soos die dissipels – na Jesus draai en Hom aanroep vir hulp? Die teks waarsku teen ’n selfgesentreerde geloof wat net vra: Wat kry ek hieruit? en roep gelowiges eerder op tot ’n geloofsgemeenskap wat God in die middel van hul bestaan plaas.
Daar is ook ’n oproep tot aanpassing en voorbereiding vir verandering. Gemeentes gaan moontlik langer sonder predikante wees, predikante gaan meer as een gemeente bedien of selfs twee beroepe hê, en gemeentes sal moet begin saamwerk. Die landskap van die kerk is besig om te verander, en ons moet gereed wees om saam met God nuwe rigtings in te slaan.
Ten slotte glo ons dat God die storms sal stilmaak – op sy tyd, op sy manier. Ons rol is nie om teen die storms te veg nie, maar om God se wysheid en leiding te soek, en getrou te bly aan sy roeping. Dan, selfs al lyk die wêreld ná die storm anders, sal ons weet dat God ons deurgedra het, en dat ons steeds geroep is om ’n impak vir sy koninkryk te maak.