Lees Matteus 5: 1-3 en Lukas 22: 41-44
Ons leef in ’n wêreld van onsekerheid en vrees. Dink maar aan die dinge in jou eie lewe waaroor jy onseker is op die oomblik of wat vrees of angs veroorsaak. Te midde van hierdie stryd bied Jesus ’n verrassende perspektief: Geseënd is dié wat weet hoe afhanklik hulle van God is, want aan hulle behoort die koninkryk van die hemel (Matt 5: 3, AFR1983). Hierdie woorde daag ons uit om angs nie as ’n teken van swakheid te sien nie, maar as ’n geleentheid om dieper in God se genade te groei.
In die tuin van Getsemane het Jesus self intense emosies beleef en was sy angs so erg dat sy sweet soos bloeddruppels geword het (Luk 22: 44). Hierdie fisiologiese reaksie beklemtoon die diepte van Jesus se menslike ervaring en wys dat Hy ten volle met ons kan identifiseer. Aan die kruis het Hy selfs uitgeroep: My God, my God, waarom het U My verlaat? (Matt 27: 46). Hierdie oomblikke wys dat angs en vrees deel is van die menslike ervaring, selfs vir die Seun van God. Jesus se voorbeeld leer ons ook hoe om hierdie emosies te hanteer – deur in volkome afhanklikheid na die Vader te draai.
Ander Bybelse figure toon ook hierdie worsteling: Dawid se angstige pleidooie in die Psalms; Elia se vrees vir Isebel; en Paulus se doring in die vlees. Elkeen van hierdie verhale getuig van ’n dieper waarheid: dat ons swakste oomblikke geleenthede is vir God se krag om te skyn.
Die Deense teoloog Søren Kierkegaard bied ’n interessante perspektief. Hy beskryf angs as “ongefokusde vrees” wat ons bewus maak van ons vryheid en verantwoordelikheid. Vir hom is angs nie iets om te vermy nie, maar eerder ’n uitnodiging om dieper in die lewe en in ons verhouding met God te duik. Hierdie siening sluit aan by die Bybelse begrip dat ons vrese en bekommernisse ons juis nader aan God kan bring.
Hoe kan ons dan hierdie uitnodiging tot afhanklikheid aanvaar? Ons kan in gebed ons diepste vrese voor God bring, soos wat Jesus gedoen het. Ons kan in ons geloofsgemeenskap ons stryd met medegelowiges deel en mekaar ondersteun in tye van nood. Ons kan in God se Woord troos en leiding vind, veral in gedeeltes wat oor God se troue sorg getuig. En ons kan oop wees vir hulp, want soms lei God ons na professionele hulp as ’n bron van ondersteuning.
Wanneer ons leer om ons angs as ’n uitnodiging tot afhanklikheid te sien, begin ons ’n transformasie ervaar. Ons ontdek dat ons swakheid ’n deurgang word na God se krag, ons vrees ’n pad na dieper vertroue, en ons afhanklikheid ’n sleutel tot die rykdom van sy koninkryk.
Jesus het gesê: In die wêreld sal julle dit moeilik hê; maar hou moed: Ek het die wêreld klaar oorwin (Joh 16: 33, AFR1983). Hierdie woorde herinner ons dat afhanklikheid van God nie ’n lewe sonder uitdagings beteken nie, maar eerder ’n lewe waarin ons leer om in elke omstandigheid op Hom te vertrou.
Mag ons die moed hê om ons angs as ’n uitnodiging te sien – ’n uitnodiging om dieper in God se genade en voorsiening in te leun. Want dit is juis in ons afhanklikheid dat ons die volheid van God se seën en die realiteit van sy koninkryk ervaar.
In ’n wêreld wat onafhanklikheid verheerlik, roep God ons, anders as die wêreld, op tot ’n geseënde afhanklikheid. Mag ons die moed hê om hierdie roeping te omhels, wetende dat ons sterkste oomblikke dié is waarin ons ten volle op Hom steun. Amen.